Knjiga Japanske narodne pripovetke – Nihon no mukašibanaši, koju je prevela, priredila i napisala Danijela Vasić, objedinjuje uzornu folklorističku i književnoistorijsku monografiju, sačinjenu po najvišim naučnim uzusima, s izborom od četrdeset jedne priče izuzetne lepote, prevedene s izvornika i opremljene komentarima i napomenama. Time je ova knjiga upućena širokom krugu potencijalnih čitalaca.
Onima koji se interesuju za Japan (a takvih je sve više) – ona nudi slojevito i uzbudljivo svedočanstvo o kulturi čiji su koreni, sa stanovišta zapadne civililizacije, gotovo nepojmljivo drevni. Pa tako, recimo, sakupljanje narodnih pripovedaka i interesovanje za njih datira još iz perioda drevne književnosti (6–8. vek), a već u 17. veku, u Edo periodu (kada u kulturno najrazvijenijim zemaljama zapadne civili- zacije tek počinju da se javljaju začeci književnosti za decu), postoje „akahon (’crvene knjige’; slikovnice za decu, nazvane tako zbog boje korica)” – slikovnice čiji se siže zasniva na narodnoj priči…
Onima koji se bave usmenom književnošću, ova studija nudi dragocen uvid u nastajanje, žanrove, zapisivanje i izučavanje usmenih pripovedaka u Japanu i otvara mogućnost da se u širokom komparativnom kontekstu sagleda nacionalna usmena književnost.
Najzad, svima koji vole lepu reč ponuđen je izbor uzbudljivih, živopisnih, privlačnih priča, u kojima je, zahvaljujući prevodilačkom majstorstvu Danijele Vasić, sačuvan jednostavan i uzbudljiv ritam usmenog pripovedanja, zajedno sa onomatopejama koje i u prevodu čuvaju prizvuk autentičnosti, poput zveketa dukata koji u bajci Deda Cvetko / Hanasaka điđii usledi mešenju moći kolača: „isprva su to zaista bili moći kolači, pa se zato i čuo zvuk pravljenja moći kolača: pe-tan-petan, ali se pred kraj, rekoše, ko zna zašto začulo: ćirin.”