Jedan od najsnažnijih glasova u srpskoj poeziji druge polovine 20. veka, Simon Simonović, ponudio je konačne verzije trećine svojih pesama objavljenih u poslednje četiri decenije. U knjizi su mlad pobunjen pesnik, uronjen u grad i čovekovu dramu u njemu, onaj stišan, okrenut zavičaju i porodici, ali i onaj umoran, sa pitalicama pri zalasku sunca, sklon predaji, bolestima i tamnim slutnjama. Ređi su moderni srpski pesnici sa jedinstvenim etičkim poimanjem vremena i života – Simonović je ispevao pregršt pesama o pojedinačnim i kolektivnim nepravdama, i neprilikama u kojima je živeo (Sa nepravdom, Kuća bez vrta). Kao redak primer moći govora svakodnevice, uobličavanja jezika u funkciji jednog posebnog pesničkog izražajnog fenomena, čitaju se njegove izvrsne, višeslojne ljubavne pesme, u kojima se prepliću srodni motivi (Bunarska voda, Tramvaji, pisak), kao i one u kojima peva o iskonskim odnosima ljudskih zajednica prelomljenim kroz najličniju prizmu (Još jedan pokušaj da se doskoči hladnoći). Njegov pesnički jezik ostvaruje se u samom korenu, kao u zaumnoj, melanholičnoj pesmi Nišna me dašak, ili u onima o suglasnicima i samoglasnicima. Raznovrsnost u jeziku i motivima ogleda se i u dijalogu sa odabranim književnim nasleđem (Onaj život, Mesečina). Konačna verzija objedinjuje najdublja i najlepša dostignuća pevanja i mišljenja Simona Simonovića. Tim pre i tim više što se nijednim stihom ona ne iscrpljuju, već se razrađuju sve dubljim i univerzalnijim značenjima.